تاریخچه هنرهای رزمی؛ ایشین ریو کاراته

تاتسو اوشیمابوکو ،بنیان گذار ایشین ریو، در سال 1908 در اکیناوا به دنیا آمد. در 8 سالگی به مدت 4 سال زیر نظر عمویش به فراگیری اکیناواته پرداخت. بعدتر به شاگردی میاگی درآمد و سبک گوجو ریو را فراگرفت. بوکو به دستور استادتش میاگی نزد استاد چوتوکوکیان رفت تا سبک شورین ریو را فراگیرد. وی به مرور در بکارگیری سلاح های اکیناوایی هم مهارت یافت. بوکو پس از پایان جنگ جهانی دوم با ترکیب گوجوریو و شورین ریو سبک ایشین ریو (سبک وحدت) را بنا نهاد. تکنیکهای ایشین ریو 5 دسته هستند:

تکنیکهای مستقیم یا اصلی: این تکنیکها باید با سرعت و قدرت اجرا شوند و کوتاهترین مسیر را برای رسیدن به هدف طی کنند.

تکنیکهای دورانی: این تکنیکها مانند دیگر سبکهای کاراته بکار گرفته می شوند.

تکنیکهای متفرقه: کاربرد این تکنیکها در مبارزه آزاد غیرکنترلی است و در مسابقات امتیازی از آنها استفاده نمی شود.

تکنیکهای کومیته: این تکنیکها در مبارزه امتیازی مورد استفاده قرار می گیرند و شامل 20 تکنیک پایه هستند.

ادوات رزمی: سلاح های سنتی کوبودوجوتسو مانند چوب، سای و ....

در سبک ایشین ریو  کاتای اصلی با نام های سیسان، سوچین، نایهان چین، سانچین، وانسو، شینتوریال سوان سو، کوسانکو و تعدادی کاتای سلاح وجود دارد. تاتسو اوشیما بوکو در سن 48 سالگی درگذشت.

رضاکیانی موحد